~jelle/blog

83b6300e6209767c556635c5d14aa7f7ad3d288f — Jelle Hermsen 1 year, 1 month ago 5d3509e
Add new blogpost "het nut van gezonde minderwaardigheid". Tweak CSS.
2 files changed, 165 insertions(+), 7 deletions(-)

M assets/style.css
A posts/2022-11-06-minderwaardigheid.md
M assets/style.css => assets/style.css +11 -7
@@ 27,7 27,7 @@

/* -- Variables -- */
:root {
    --header: #654F6F; 
    --header: #654F6F;
    --body: #fffacd; /* == lemonchiffon */
    --articleborder: #f0b3c0; /* #d98d9d;  */
    --article: #FFFAF0; /* == floralwhite */


@@ 77,11 77,15 @@ a.readmore {
    display: block;
}

blockquote {
    font-style: italic;
}

/* -- Top header -- */
header.top {
    width: 100%;
    box-sizing: border-box;
    background-color: #654F6F; 
    background-color: #654F6F;
    background-color: var(--header);
    height: 40pt;
    line-height: 40pt;


@@ 118,7 122,7 @@ nav a {
    color: white;
    color: var(--navcolor);
    text-decoration: none;
    margin-right: 2em; 
    margin-right: 2em;
    margin-top: 0.1em;
}



@@ 283,7 287,7 @@ body.category h1 span.category {

/* -- Archive -- */
article.archive h2 {
    padding: 10px 20px;    
    padding: 10px 20px;
    font-weight: normal;
    font-size: 1.3em;
    border-radius: 40px;


@@ 337,9 341,9 @@ div.pagination a.next:after {
    top: 8px;
    right: -13px;
    content: "";
    width: 0; 
    height: 0; 
    border-top: 20px solid transparent; 
    width: 0;
    height: 0;
    border-top: 20px solid transparent;
    border-bottom: 20px solid transparent;
    border-left: 20px solid var(--navbg);
}

A posts/2022-11-06-minderwaardigheid.md => posts/2022-11-06-minderwaardigheid.md +154 -0
@@ 0,0 1,154 @@
<!--
title: Het nut van gezonde minderwaardigheid
categories: nederlands, faith
-->
Ik ben de laatste tijd bijzonder geïnspireerd door de levens en geschriften van
Clara en Franciscus van Assisi. Een van hun thema's is dat ze zichzelf
minderwaardig maakten aan andere mensen. Binnen de ordening van de schepping
plaatsten ze zich zelfs helemaal onderaan. Ik ben hierdoor gefascineerd en het
voelt voor mij heel natuurlijk om dit ook te doen. Hun manier van kijken naar
jezelf is ook 800 jaar later nog steeds enorm radikaal (met een K :-). In deze
blogpost wil ik hier verder op ingaan en bekijken wat deze houding voor mij
betekent, hoe dit frictie oplevert met de cognitieve psychologie, en hoe de
wereld baat zou kunnen hebben bij wat meer menselijke minderwaardigheid.

<!--more-->

Over het thema van de minderwaardigheid schreef de Vlaamse minderbroeder
Angelicus Kiekens een prachtig gebed^1^:

> 'Onze vader die in de hemel zijt,\
> Ik voel me voor U het kleinste, nederigste, nietigste ding,\
> Verloren onder de miljoenen wezentjes\
> Die dwarrelen aan de voet van uw Hoogmogendheid,\
> Een blote worm gekropen uit de grond,\
> Een broerke van een rups, een bij, een vlieg, van al\
> Wat asem haalt en roert en U veel schoner looft\
> Dan ik het kan.\
> Ik kus in onderdanigheid\
> De grauwe aarde waaruit uw hand mij heeft gekneed,\
> Waarin ik zinken zal en Gij mij weer\
> Terug uittrekken zult.\
> O Allerliefste Zoon van God,\
> Ik kus nog eens voor U de grond\
> Omdat Gij met uw Kruis ons hebt verlost

Dit idee van deemoed spreekt mij bijzonder aan. Jezelf klein en nietig voelen
kan heel waardevol zijn, maar dat staat wel haaks op de waarden van onze
huidige samenleving. In de moderne wereld is het ontzettend belangrijk om
assertief te zijn, om jezelf goed in de markt te zetten en altijd te blijven
werken aan je "personal branding". Al deze dingen vervullen mij al jaren met
afschuw, maar ik dacht eigenlijk dat dit mijn persoonlijke makke was. Het feit
dat ik jeuk krijg van boeken in de categorie "personal growth" en persoonlijk
leiderschap weet ik aan mijn roots als puisterige alto die naar punkconcerten
ging en zich met zwarte nagellak onderdompelde in de tegencultuur.

Toch heeft de denktrant van Franciscus en Clara nog steeds een actuele weerslag
en dan met name in die tegencultuur. Dit is ironisch, want beiden waren juist
zeer gehoorzaam aan de katholieke orde van die tijd. Het breken met de
autoriteit of met de kerk was voor hen ondenkbaar. Toch ijverden ze wel om
ruimte te krijgen voor hun geloofswijze. Franciscus deed zijn best om een
officiële stempel van goedkeuring te krijgen voor hun leefregel en Clara wou
graag met haar zusters in San Damiano een kloosterlijk leven kunnen hebben dat
vrij was van bezittingen. Ze kleurden dus vrij netjes binnen de lijntjes van de
zeer stringente katholieke kerk.\ Desalniettemin was hun levenswijze ook toen
al bijzonder radikaal. Zij konden er echter mee wegkomen, omdat het geheel en
al gebaseerd was op een vrij letterlijke interpretatie van evangelieteksten. Ze
leefden eigenlijk voorbij aan het voorbeeld dat door de kerk werd opgehouden en
gingen direct terug naar de bron en namen de woorden van Jezus vrij letterlijk.
Je kunt dit heel goed zien als je alle verwijzingen doorploegt die in de
leefregels van Franciscus zitten. Het is haast alsof hij een eigen mixtape
heeft gemaakt van zijn favoriete bijbelpassages en zijn enthousiasme daarover
jaren later nog steeds weerklinkt.

Van de vele Franciscaanse gedachtes blijft vooral het concept van deemoed de
laatste week bij mij rondzingen. Deemoed is tamelijk ouderwets Nederlands en is
te vertalen met nederige onderwerping. Dit beeld van onderwerping aan God, aan
de schepping, aan de aarde zelf en al het leven vind ik prachtig en vervuld mij
met een soort zoet genoegen dat ik in weinig andere ideeën tref.  Het gaat voor
mij hand in hand met jezelf kwetsbaar opstellen, met vriendelijk zijn tegen je
medemens, met het proberen niet te oordelen, met respect hebben voor de natuur,
de hele aarde en alle levende schepsels op de grond, in de lucht en in de
zeeën.

Toen ik een tiener was schreef ik eens een heel kort
[gedichtje](/posts/1998-06-11-schaduw.html):

> In een schaduw kan ik groeien\
> tot ik een eigen schaduw heb

Ik was veertien toen ik het schreef, maar ondertussen weet ik niet zeker of ik
wel per se een eigen schaduw nodig heb. Ik denk dat ik liever verblijf in de
schaduw, of misschien juist het licht, van het ontzag dat ik heb voor het
universum, voor moeder aarde, of vromer uitgedrukt: voor God zelf. Ik hoef niet
meer een superbelangrijke boom te zijn in dit bos van bomen. Een blote worm,
een broerke van een rups: ik voel me heel prettig bij die gedachte. Ik denk dat
deze deemoed mij vriendelijker maakt, milder voor anderen en dat ik daardoor
een algeheel beter mens ben. Toch wordt deze houding vaak als problematisch
bestempeld en misschien is hij dat soms ook wel. In de cognitieve psychologie
is dit gevoel van minderwaardigheid expliciet iets waar je aan moet werken. Als
je schematherapie volgt dan krijg je bijvoorbeeld te horen dat je lijdt aan
schema nummer twaalf: onderwerping. Deze is binnen die therapievorm zeer
kwalijk, omdat je te weinig grenzen stelt, anderen steeds macht geeft en te
weinig ruimte maakt voor je eigen wensen en verlangens. Ik kan me voldoende
situaties voorstellen waarin onderwerping inderdaad heel kwalijk en ook
schadelijk kan zijn. Denk bijvoorbeeld aan mensen in een relatie waarin ze
psychisch of lichamelijk mishandeld worden. Deemoed is dus niet altijd een
positief iets en soms is het juist heel belangrijk om je leven bij de teugels
te nemen en de macht te grijpen voor verandering. Zoals bij alles is het
nederig kunnen zijn dus ook nauw verweven met je maatschappelijke en
persoonlijke privileges. Het is bij religieuze voorschriften, of ideeën dan ook
altijd belangrijk om dit te bekijken binnen dat licht van privileges.  Dit
sluit ook aan bij het idee dat je niet over anderen moet oordelen, want zelfs
als ze bijvoorbeeld jouw waarde van deemoed delen dan nog hebben ze niet
hetzelfde leven als jij en misschien niet dezelfde mogelijkheden om zo'n waarde
tot uiting te kunnen brengen.

Het verre van je werpen van macht kan dus ook problematische kanten hebben,
maar Franciscaans bezien is het over het algemeen wel een doel om geen macht te
willen bezitten en als mensen je slecht behandelen dit zelfs als een zegen te
zien. Het verhaal van Franciscus over de ["ware
vreugde"](http://www.franciscaansleven.be/uploads/2/6/2/5/26259998/het_verhaal_van_de_ware_vreugde.pdf)
is hier een prachtig voorbeeld van.

Ik weet niet goed wanneer je een zienswijze psychologisch problematisch mag
noemen en wanneer het gewoon een sterke levensovertuiging is.  Vaak wordt deze
grens overschreden zodra iemand er dagelijks onder lijdt en er sprake is van
een waarneembare "ziektelast". Als je gevoel van minderwaardigheid leidt tot
een verstikkende zelfhaat waardoor je een constante hersenmolen hebt die
negatieve gedachtes over jezelf herhaalt dan kan dit absoluut een probleem
zijn.  Daarentegen had Franciscus ook een grote mate van zelfverachting. Dit
kreeg hem er echter niet onder. Als hij het een tijdje moeilijk had dan trok
hij zich terug om zo lang als het nodig was te bidden.  Daarna kwam hij als
herboren terug en gaf hij haast licht van de vreugde die hij ervoer. Zijn
vreugde was heel tekenend vaak gericht op de natuur. Zijn ontzag hiervoor komt
prachtig naar voren in zijn bekende
[Zonnelied](https://nl.wikipedia.org/wiki/Zonnelied). Het mooie hieraan vind ik
dat het zich zo expliciet wegtrekt uit de kerken van steen en voegwerk. Het
gaat de wereld in om die te bezingen. Franciscus combineerde het ascetische
kloosterlijke leven met een diep ontzag en deelname aan de wereld die ongekend
was. Deze onderwerping aan alle natuur waar hij God voor roemde is totaal en
zelfs voor mij als nuchtere vrijzinnig protestant erg aansprekend.

Het is deze onderwerping aan de schepping en aan elkaar die wij in deze tijd
ook hard nodig hebben. De enige manier om door de klimaatcrisis te komen is
door onze nietigheid te aanvaarden en voorbij te leven aan de wensen van ons
neoliberaal systeem en de grootkapitalistische machten die ons in hun greep
hebben. Op een soortgelijke manier leefde Franciscus voorbij aan de katholieke
kerk die in deze tijd van kruistochten heel dwingend en verwoestend was.

Franciscus koos ervoor om het spel van macht en positie te verlaten. Hij gaf
zijn bezittingen weg, hielp met de zorg voor mensen met lepra, bouwde aan
kerken en bouwde aan een een uitdijende groep van minderbroeders en inspireerde
wat later de orde der Clarissen zou gaan heten. De totale onderwerping en
nederigheid waarmee Franciscus en Clara leefden en voorleefden kan ook nu nog
een waardevolle bron van inspiratie zijn. Of je nu een ascetische kloosterling
bent, een milieuactivist of een remonstrantse queer zoals ik.

Vrede en alle goeds

\
\

_^1^ Vijdt, P. Bruno. (1941). Sint Franciscus in onze Nederlandsche
letterkunde._